Popiół odpowiada całkowitej zawartości minerałów w paszy i w analizie paszy jest nazywany popiołem surowym.
Terminem popiół określa się całkowitą zawartość minerałów w paszy, które składają się z minerałów zawartych w roślinie, czyli popiołu wewnętrznego i zanieczyszczeń glebą, czyli popiołu zewnętrznego. Popiół wewnętrzny to naturalnie występujące w roślinach minerały, z których niektóre mają wartość odżywczą dla zwierząt gospodarskich, zawierając na przykład wapń, potas, fosfor, magnez i miedź. Popiół zewnętrzny nie dostarcza zwierzętom wartości odżywczych i pochodzi z zanieczyszczeń glebą, które zostały rozpryskane na powierzchnię rośliny na polu lub zebrane podczas żniw.
Pasze trawiaste w chłodnej porze roku zawierają średnio od 5 do 6%, podczas gdy rośliny strączkowe mają od 6 do 8% wewnętrznego popiołu w przeliczeniu na suchą masę. Pozostałą część popiołu stanowi ziemia. Siano lub kiszonka z traw z chłodnej pory roku zawiera około 7 do 9%, a siano lub kiszonka z lucerny zawiera średnio w sumie od 10 do 12% popiołu. Ogólnie rzecz biorąc, stężenie minerałów zmniejsza się wraz z dojrzewaniem roślin i jest wyższe w paszach uprawianych na glebach zawierających wysokie stężenie przyswajalnego potasu.
Niewłaściwe praktyki przy zbiorach i nieprawidłowe użycie maszyn, warunki glebowe i pogodowe podczas zbiorów mogą zwiększyć stężenie popiołu o 5 do ponad 15 punktów procentowych.
Wysoka zawartość popiołu w paszy może być spowodowana zarówno deszczową pogodą z mokrymi glebami i błotem, jak i suchą pogodą z dużym zapyleniem. Czynniki takie jak dziury po gryzoniach, wcześniejsze powodzie, ślady kół i żwirowe drogi również przyczyniają się do wyższych zawartości popiołu w określonych obszarach pól.
Jeśli materia organiczna w roślinie jest spalana, pozostaje tylko materia nieorganiczna, która odpowiada popiołowi całkowitemu. Popiół całkowity składa się z minerałów zawartych w roślinach i zanieczyszczeń glebą.
Mimo że całkowite zabezpieczenie zbieranej paszy przed zanieczyszczeniem glebą nie jest możliwe, prezentujemy 10 wskazówek, które można zastosować, aby zminimalizować zawartość popiołu w paszy.
1. Nie należy kosić paszy, dopóki nie wyschnie, ponieważ ziemia wykazuje mniejszą skłonność do przylegania do suchej paszy.
2. Należy unikać zbierania wyłożonych roślin, ponieważ ziemia często przykleja się do wyłożonych roślin, gdy grunt jest wilgotny lub bardzo suchy.
3. Należy unikać pochylania listwy tnącej w dół pod zbyt dużym kątem. Ustawić wysokość flotacji, aby uniknąć skalpowania powierzchni gleby i pofalowanych wysokich miejsc koszenia.
4. Nie kosić zbyt nisko. Mimo że niska wysokość koszenia gwarantuje większy potencjał plonów, powoduje ona również zbieranie większej ilości gleby przez kosiarkę i odkładanie jej na paszy. Ustawić wysokość koszenia na 5 do 7,5 cm, a w mokrych warunkach, na 10 do 15 cm.
5. Należy stosować ostre noże w kosiarkach, aby zapewnić gładkie i równomierne koszenie.
6. Tworzyć szerokie pasy pokosów. To nie tylko przyspieszy wysychanie, ale również utrzyma więdnącą paszę na ściernisku i nad ziemią.
7. Upewnić się, że roztrząsacze i zgrabiarki są odpowiednio wyregulowane, aby nie drapały podłoża.
8. W miarę możliwości należy stosować zgrabiarki pick-up. Zbierają one paszę z ziemi i nie zgarniają jej w pokos.
9. Nie dopuszczać do rozwoju gryzoni, ponieważ ich kopce łatwo integrują się z pryzmami paszy.
10. Utrzymywać miejsca przechowywania paszy w czystości, na dobrze osuszonych, twardych powierzchniach.
Technologie zgrabiarki AIR pomagają ograniczyć dopływ gleby i piasku do paszy poprzez podnoszenie paszy z ziemi i umieszczanie jej w pokosie.
Słowa kluczowe: sip, agricultre, maszyny rolnicze, maszyny rolnicze, sprzęt rolniczy, zbiór łąk, robienie siana, łąka, koszenie, krowy mleczne, bydło mięsne, pasza, kosiarki tarczowe, plastikowy lub stalowy palcowy moduł kondycjonujący, moduł kondycjonujący z wałkiem gumowym, przetrząsacz, zgrabiarka, zgrabiarka z podbieraczem…